Amanda Kuyper, muziekredacteur van NRC, stelt dat als je per dag drie mooie concerten bijwoont, je een goed festival hebt. Eens! Het heeft geen enkele zin om met een timetable in de hand als een kip zonder kop (of als een haan zonder oren, zo u wenst) van zaal naar zaal te rennen om ’toch maar niets te hoeven missen’. Het gevolg is namelijk dat je het belangrijkste van zo’n festival juist mist: de verrassingen, de verwondering en de ontdekking van jou onbekende musici en acts.
Gisteren schreef ik er al over: mijn kennismaking met het Franse fenomeen Thomas Enhco, voor mij dé ontdekking van NSJF 2015. Daarnaast stond dit festival een beetje in het teken van Richard Galliano. Vrijdag met zijn eigen New Musette, zondag als gast bij Kurt Elling. Een concert waar ik mij stiekum al de hele tijd op zat te verheugen. En terecht. Het was prachtig, wat een concert! Een band die stond als een huis begeleidde de meester die uitblonk in fenomenale zang. Prachtige lyriek, messcherpe dictie, loepzuiver en een scattechniek die ongeëvenaard is. Perfectionist tot in z’n haarvaten.
Ik merk dat juist dat perfectionisme uiteenlopende reacties oproept. Veel mensen gaan blijkbaar nog steeds uit van het romantische idee, dat een goede (jazz)musicus volledig vanuit zijn/haar hart werkt. Dat de muziek vanuit het onderbewustzijn, aangedreven door inspiratie die uit één of andere kosmische, goddelijke of etherische bron als een soort moerasgas opborrelt naar de oppervlakte. Een flinke dosis geestverruimende middelen doet dan de rest. Denken ze.
Nou speel ik een heel klein beetje gitaar en ik wéét: muziek is 5 procent inspiratie en 95 procent transpiratie. Als je echt goed wilt worden, ga dan niet zitten wachten op inspiratie of bidden om om divine verlichting, maar ga aan het werk! Waarom behoren mensen als Toots Thielemans, John Engels, Ack van Rooyen en -mijn favoriet- Philip Catherine (om er maar een paar te noemen) nog steeds tot de wereldtop? Niet als een goddelijk geschenk of iets dergelijks, maar als resultaat van eigen inzet en oefening en onvoorwaardelijke toewijding aan de muziek, hùn muziek. En als je dat dan het ‘heilig vuur’ wilt noemen, alla.. ga je gang.
(Onderstaande video is is niet gemaakt tijdens NSJF 2015 maar een registratie van ‘Nature Boy’ door Kurt Elling, begeleid door het Sydney Symphony Orchestra uit 2008)