No Music, No Life

Mijn grote passie is muziek. Van Bach tot Bowie, van Mahler tot Miles. Barok, Gregoriaans, impressionistisch, pop, blues en vooral jazz. Uiteindelijk zijn er maar twee soorten muziek: goed en slechte.
Waar komt die fascinatie voor jazz, in al zijn verschijningsvormen, vandaan?
Jazz is voor mij de muziek van de vrijheid, de ongebondenheid en de creativiteit. Niet het zo minutieus mogelijk naspelen van wat een componist of platenproducer heeft bedacht en voorgebakken, maar bij iedere uitvoering trachten een geheel nieuwe en verfrissende versie van een nummer te creëren. Dat is de essentie.
Het feit dat jazz in feite de versmelting is van Europese harmonie en melodie, Afrikaanse ritmes en Zuid-Amerikaans temperament maakt het in mijn ogen –en vooral oren– tot de meest uitgesproken voedingsbodem voor creatieve ontwikkelingen. Voeg daar de, niet noodzakelijke maar vaak
wel ruimschoots aanwezige, virtuositeit van vele jazzmusici aan toe en je hebt een nimmer uitputtende bron van muzikaal genoegen. Ik heb een broertje dood aan purisme en muzikale oogkleppen. De crossovers tussen jazzstijlen onderling en tussen jazz, pop en klassiek zijn voor mij eerder een bron van inspiratie dan een beperkende factor. Zoals ik al zei: uiteindelijk zijn er slechts twee soorten muziek: goede en slechte! Of, zoals muziekrecensent Ton Ouwehand het verwoordt: “echte en niet-echte”.